Sharon aka Subway-veteraan en Williamsburg hipster

Inmiddels is het al weer meer dan een week geleden dat ik in de aan mythisch grenzende stad New York ben geland. Een week waarin ik zowaar een kamer heb gevonden, kennis heb gemaakt met mijn school, allerlei immigratie-formaliteiten heb doorstaan, Amerikaanse en internationale kennissen heb opgedaan en de meeste wijken van Manhattan heb verkend. O ja, en daarnaast was er ook nog een aardbeving en Hurricane. Best druk en intens dus, maar nu lijkt alles langzaam zijn normale verloop te krijgen en begint mijn leven hier (kamer, sociale leven, school) wat vorm te krijgen.

Zo kan ik al 'incognito' in de metro. Je herkent de New Yorker aan de soepele -snel, maar niet te snel - doorhalen van de metrokaart (zodat je niet 3 keer hoeft te proberen voordat het lukt), het drukke bezig-zijn in de metro met een boek, krant of Iphone en argeloos zelfvertrouwen in de kennis van het metronet. Daarnaast scheppen New Yorkers er ook plezier in toeristen - die geen kennis hebben van de do en don't s in de subway - uit te lachen: mensen die half klem komen te zitten tussen de deur, bijna omvallen omdat ze vergeten iets vast te houden en haast hopeloos naar de krakende en onverstaanbare informatie in de trein luisteren, turend op hun metrokaarten in de hoop op enige houvast in deze onverstoorbare drukte.

Tot zover dus mijn twijfelachtige status als een New Yorker. Wat me echter nog steeds niet lukt is een metrostation uitkomen en meteen de goede kant oplopen: het stratensysteem van New York is zo georganiseerd dat zodra je weet wat het noorden is, je weet welke kant je op moet: helaas heb ik totaal geen richtingsgevoel en gaat deze handige truc dus meestal voor mij niet op. De weg bij Union Square, het park waarbij mijn school ligt, ken ik gelukkig al aardig goed: het enige wat ik nog niet heb gevonden is een restaurant of cafe waar ik gezond kan lunchen, maar misschien is dat te veel gehoopt. Een broodje kaas op zijn New Yorks wordt al snel getransformeerd tot een alinea-lange beleg-ervaring: er moeten toch minstens 6 a 10 ingrediënten op een broodje worden gemikt (het liefst driedubbel dik en eigenlijk kan het ook niet zonder vlees), voordat het lunch-waardig is. Een halve liter koffie kan ik nog aan, en ook Amerikaans ontbijt (cornflakes met melk) is wel aan mij besteed, maar ik geloof niet dat ik ooit zal kunnen lunchen zoals New Yorkers hier lunchen.

Niettemin heb ik al wel een begerenswaardige kamer in Brooklyn, Williamsburg weten te bemachtigen: het thuis van de vele 'hipsters' die New York telt. Wat hipsters nu precies zijn, kan niemand me echt duidelijk maken, maar dat zal ik nog wel te weten komen. In ieder geval hebben ze een kledingstijl waarbinnen mijn gebloemde harembroek nog een bescheiden mode-accessoire zou zijn: het is een soort hippie / 90's stijl anno nu, die samengaat met een levensstijl, muziek en woonplaats (Williamsburg dus). Daarover allicht later meer. Maar in ieder geval is Williamsburg beroemd voor de vele artiesten, kunstenaars, studenten en jonge mensen die er wonen, en het uitgaansleven geassocieerd met deze inwoners. Bovendien ligt mijn appartement op slechts 5 minuten lopen van de L-metrolijn, die binnen 15 minuten op Union Square is. Super dus, zeker vergeleken met alle andere appartementen waar ik ben gaan kijken (danwel midden in de latino-buurt, of omringd door chinezen, raamloze kamers, kamers waar geen bureau in past, kamers met en raam dat uitkijkt op een blinde muur). Het instorten van de huizenmarkt in Amerika is voorbij gegaan aan New York: elk hokje in gewilde wijken in Manhattan lijkt omgetoverd te zijn tot studentenkamers, waar men gerust 1000 euro per maand voor neerlegt. Gelukkig hoef ik niet meer op huizenjacht!

Morgen begint mijn eerste les: eigenlijk zou ik vandaag al les hebben, maar vanwege metro-vertragingen als gevolg van de hurricane waren alle lessen uitgevallen. Overigens heb ik van zowel de aardbeving als de hurricane niet zoveel meegekregen: afgelopen zaterdag en zondag waren maar saaie dagen, omdat we eigenlijk nergens naartoe konden (metro dicht, alle winkels dicht). We hebben dus maar binnen gezeten en 's avonds er een hurricane feestje van gemaakt. Mensen waren van tevoren best wel bang (ook wij hadden maar wat water en kaarsen gekocht), in de supermarkten stonden lange rijen en op de meeste plaatsen waren de batterijen, water, brood en zaklampen wel uitverkocht. De schade viel echter mee: ik heb een auto onder een omgewaaide boom gezien, veel rotzooi en bladeren op straat overal en een reclamebord dat omlaag was gekomen. Niet veel aan de hand dus, maar het was alsnog een interessante ervaring.

Komende week: eerste lessen, verhuizen naar mijn nieuwe huis en meubels kopen!
Liefs,

Sharon