Sfeerimpressie Sandy

Hoi iedereen,
zoals jullie waarschijnlijk wel weten is de schade van orkaan Sandy in de meeste wijken van Brooklyn beperkt gebleven. Ik en mijn huisgenoten hebben voornamelijk last van de overstroomde metro (die dus grotendeels nog steeds niet werkt) en de eindeloze rijen voor alle bussen naar Manhattan (openbaar vervoer is echt hopeloos). Ook klagen we graag over hoe traag het Internet wel niet is, het slechte telefoonbereik en het feit dat we al 5 a 6 dagen ‘vast’ zitten in onze wijk in Brooklyn en het grootste gedeelte van de dag thuis zijn.

Ondanks deze ongemakken, kun je aan de schade in mijn wijk niet opmaken dat afgelopen maandag een Hurricane over New York is getrokken. Ongewone taferelen in het straatbeeld zijn alleen de ochtend- en avondtrek van mensen die werken in Manhattan te voet, en de werkelijk eindeloze rijen van mensen met jerrycans, files en verstoppingen voor tankstations onder nauwgezet politietoezicht. Er is een groot tekort aan brandstof: mensen maken meer gebruik van de auto nu de subway niet of nauwelijks werkt, plus alle generators werken op diesel. Mijn huisgenoot betaalde gisteren 150 dollar om met de taxi terug naar Brooklyn te komen: de taxi-chauffeur zei dat hij wel 6 uur in de rij had moeten staan voor brandstof.

Een brug verder, slechts 15 minuten met de fiets, is het zuidelijke gedeelte van Manhattan echter uitgeroepen tot een officieel ‘rampgebied’. Sinds maandagnacht zitten mensen daar zonder stroom, stromend water, telefoonbereik, internet en verwarming. Dat betekent dus geen liften, de wc spoelt niet door, straten zijn pikzwart in de nacht en er zijn maar zeer weinig plekken waar eten, water of een warme maaltijd te verkrijgen is. Gisteren heb ik op de fiets de oversteek gewaagd om het met eigen ogen te kunnen zien. Het was erg koud en dreigende wolken hingen boven Manhattan toen ik de klim over de brug maakte. Meer mensen dan normaal fietsten over de brug, al was het duidelijk dat de meesten niet elke dag deze oversteek maakten (veel mensen gaven halverwege op en klommen lopend met de fiets aan de hand).

Zodra ik de brug af suisde in Manhattan, werd de impact van Sandy duidelijk. Stoplichten in Lower Manhattan werkten niet, dus op elk groot kruispunt stonden politie agenten het verkeer te regelen. De normaal bruisende winkelstraten in de Lower East Side en SOHO waren opvallend stil en leeg, de winkels gesloten. Met gemak fietste ik op het midden van de weg, soms de hele straat voor mij alleen, en de ongewone stilte werd slechts onderbroken door sirenes en hier en daar het gebrul van mobiele stroomgenerators op straat. De zandzakken lagen soms nog voor de winkels, en sommige ruiten waren nog afgeplakt met tape. Zo hier en daar waren standjes en koffiehuizen geopened: een donkere straathoek Deli met een tafel vol Coca-Cola flessen als koopwaar, een huis met tientallen mensen op de stoep, rond een tafel met koffie en een bord dat zegt “Free food,” een koffiehuis verlicht met kaarsen met een bordje “Coffee and hot apple cider.” In Chinatown zag ik een Chinees vrouwtje in de 60, dik aangekleed en leurend met een witte verf emmer die ze zojuist gevuld had met water bij een opengedraaide brandpaal op straat.

Ik fietste in zuidelijk richting de Freedom Tower en het 9/11 Memorial in Lower Manhattan. Onderweg viel het me op hoeveel vuilnis op straat lag. Hoewel het koud was, hing in de meeste straten een vage geur van bedorven melk en andere vergane etenswaren. Toen ik stopte om een foto te maken van een straathoek bezaaid met bagels, zag ik een blank, welvarend uitziend gezin met twee jonge meisjes stoppen bij een open doos vol flesjes jus d’orange op straat. Enthousiast stopten de meisjes, ik denk van een jaar of 10 en 12, de flesjes in hun roze rugzakjes. Toen ik ze benaderde liet de vader trots een zakje ‘oester crackers’ zien, dat hij elders gevonden had, al liet hij me ook weten dat hij wel degelijk voedsel thuis heeft. Maf hoe in het geval van ‘extreme omstandigheden’ eten uit de vuilnis voor deze mensen een soort gezellige familiebezigheid wordt: weer eens wat anders dan naar de dierentuin. Ook elders zie ik de massale dump van goederen die gekoeld moeten worden (ijs, vruchtensap, groente, fruit) op straat of direct van winkelwagen naar vuilniswagen. De lege stad had wel iets weg van een spookstad, en een algemene sfeer van uitzonderlijkheid en de ontregeling van het alledaagse domineerde de straten.

Toen ik aan het eind van de middag weer de brug op klom, was ik blij dat ik me thuis kon opwarmen met thee, verwarming en een hete douche. Zeker met de kou van de afgelopen dagen, hoop ik dat de stroom voor de meeste mensen snel hersteld wordt. In de tussentijd zijn in zo’n beetje elke straat van mijn wijk, meestal in winkels, verzamelpunten voor de donatie van goederen zoals warme kleding, babyvoeding en water. Sandy blijft het beginpunt van conversatie, en het ritme van het dagelijkse leven van mij en andere mensen hier zal nog zeker dagen en misschien wel weken beïnvloed worden door de nasleep van de orkaan.

Ik heb wat foto’s bijgevoegd! Ik hoop dat ik een beetje een indruk heb kunnen geven van de sfeer hier.

Liefs,
Sharon