Lachen als een ‘farmer with a toothache’

Hoi iedereen,
Hier een update uit het broeierige Californie, waar de zomer maar niet voorbij lijkt te gaan, ondanks dat de kalender aangeeft dat het toch echt al ver in oktober is. Vandaag even geen ijsjes, echter, maar een bezoek aan de tandarts: om precies te zijn een ‘endodologist’, een specialist in wortelkanaalbehandelingen. Het lijkt haast een familietraditie, maar ook ik doe de naam Cornelissen eer aan met mijn bijzondere relatie tot de mannen en vrouwen van het preciezere boor- en braakwerk. Overtuigd van mijn solide verzekeringsdekking en geplaagd door en terugkerende pijn in een tand ging ik vorige week naar de tandarts met de gedachte dat hij dat ‘gaatje’ vast wel even kon vullen. Ondanks zijn overweldigende, Amerikaanse vriendelijkheid moest hij me toch teleurstellen met ‘bad news’… en de aankondiging van een ‘root canal treatment’ –hoewel dit een nieuw woord voor me was, was de vertaling me al direct duidelijk -. Toen hij vroeg of ik er weleens van gehoord had zei ik dan ook dat er een 'zekere expertise' bestond binnen de familie. Na zijn onverbiddelijke advies dat ik dit zeker geen twee maanden kon laten wachten, alsmede dezelfde vaststelling door tandarts Drost in Dongen na het zien van de foto’s besloot ik dat ik er niet echt onder uit kon, ondanks de tegenvallende dekking van mijn verzekeringen (ongeveer 2/3 van de kosten). Het punt is dat vrijwel alle medische behandelingen hier in de VS ongeveer 3 x zo duur zijn dan in Nederland. Gelukkig is de kwaliteit van zorg wel goed: er is veel concurrentie wat ervoor zorgt dat dokters heel erg vriendelijk en klantgericht zijn en daarnaast zijn ze veel te bang dat ze aangeklaagd worden. Ik was niet echt blij met deze onverwachte verrassing, echt iets voor mij – ik ben een week voordat ik vertrok nog naar de tandarts geweest voor een uitgebreide controle - maar ja, er valt niet zo veel aan te doen. Dit kan je misschien beter in de VS overkomen dan in China of Groenland laten we maar denken… dan was de tand er waarschijnlijk gewoon uit getrokken.
Natuurlijk was het wel een interessante, directe ervaring met de medische zorg in de VS ;).. (beter een tandarts dan een ziekenhuis). Mijn bezoek duurde bijna drie uur (!). Ik ben nog nooit zo goed verdoofd als hier: hij bleef maar spuiten tot hij zeker was dat ik echt niets meer voelde. De operatie was dan ook 'aangenamer' dan het vullen van een gaatje. Toen hij zijn praatje wilde gaan houden over ‘wat hij precies ging doen’ met gedetailleerde plaatjes van halfdode tanden heb ik maar meteen gezegd dat ik niet zo goed tegen medische informatie kan en liever niet weet waar hij precies mee bezig is.
Ik vond het fijn dat hij heel erg geïnteresseerd was, constant vroeg of alles goed was en heb het idee dat hij veel meer verdoving etc. gebruikte dan in Nederland gebruikelijk is. Het was heel professioneel en nu heb ik eigenlijk geen last. Het is wel grappig dat overal waar ik kom bij Amerikanen en vertel dat ik Nederlands ben, ze spontaan beginnen over familie die in Europa woont of iemand die daar is geweest. Zo van: ‘oh, ik heb familie in Zweden’.. haha.. goh :p. Zelfs de tandartsassistent wist eigenlijk niet precies waar Nederland ligt: ze vroeg of je daar ook kon skiën en langlaufen. Toen ik zei van niet vroeg ze: “ligt het aan de kust dan?”.
Wat betreft leukere dingen, ben ik dit weekend naar de ‘homecoming’ football wedstrijd geweest. Voor de kaartjes moesten we een uur in de rij staan, maar kaartjes waren wel gratis voor studenten en we kregen ook nog een UC Davis t-shirt (zodat de hele tribune in het blauw zou zijn). Het was wel heel tof om de cheerleaders, de marching gigantische band en natuurlijk de stereotype brede footballplayers in actie te zien. Ook de tribune was een attractie op zich: voor iedere tribune stond een student met microfoon als een soort mental coach het publiek op te jutten: 1, 2, 3 Go aggs go! Aaaah! (publiek herhaalt dit)… 1,2,3 fight, fight, fight, fight! (inclusief vechtbewegingen natuurlijk), fiiiiirst… down! Dit drie uur lang staande op de bankjes van de tribune was wel vermoeiend, maar ook wel tof om zo onderdeel te zijn van een groep, samen juichen en aanmoedigen. Het stimuleert wel heel erg het idee onderdeel te zijn van een bepaalde universiteit, mensen zijn heel trots dat ze op UC Davis zitten. In Nederland heb je dat niet zo uitgesproken. Drie uur vond ik erg lang voor een wedstrijd, met name omdat er continue gestopt werd voor time-outs etc. Bovendien waren de teams echt belachelijk groot: per keer staan er ongeveer 12 mensen in het veld die constant worden gewisseld en langs de zijlijn staan we 90 spelers in vol tenue. Er zijn ongeveer 5 coaches, die met microfoontjes instructies geven en 4 scheidsrechters: het gaat er professioneel aan toe. Het was goed om een keer gezien te hebben, maar na drie uur vond ik het echt wel genoeg: ik snapte de regels ook niet helemaal en acties duren soms maar 5 seconden voordat er weer een time-out was. Gelukkig wonnen we van South-Dakota (the coyotes) met 17 – 13. Daarna heb ik Mexicaans gegeten – iemand in het main house van mijn complex was toevallig een grote hoeveelheid aan het koken - .. en naar een feestje geweest van een Indonesische vriendin die balletjes gevuld met octopus maakte (haha.. in een speciale ‘octopus-cooker’.. smaakt gewoon naar vis overigens) en hebben we samen wijn en ouzo gedronken en Indiana Jones gekeken. Gisterenavond authentiek Indisch gegeten bij een andere Britse / Indische vriend. Tof om zo allerlei nieuwe dingen uit te proberen: ‘Amerikaanse lokale’ hamburgers vervelen ook zo snel ;). Amerikaanse Jeff zat me al te plagen met mijn tandartsbezoek dat ik te vaak boterhammen met hagelslag at in Nederland: de associatie met Noord-Europees eten hier – als ze dat al hebben – is met name aardappelen en zoet (snoep, chocolade, broodbeleg, toetjes). Misschien moet ik me toch eens beroepen op authentieke Nederlandse recepten om voor andere mensen te koken…

foto's zijn overigens nog steeds te vinden op: http://picasaweb.google.com/sharon.cornelissen
Mijn nieuwste foto's staan er nog niet op.