Honderd hertjes en een walvis

Stel je voor, ’s ochtends vroeg – het wordt langzaam licht – vertrekt een auto vanuit Davis richting de kust voor een rit van ongeveer twee uur. Wanneer je Davis uitrijdt wordt je eerst omgeven door oneindige maïs- en rijstvelden, een platte wereld waar buiten de snelweg, hier en daar een ranch en ontzettend veel fastfoodketens met schreeuwerige reclameborden langs de weg niet zo veel te zien is. Aan de horizon zien we al de bergen, of eerder grote heuvels, het volgende landschap. De glooiende heuvels zijn kaal, het gras is bruin door de zinderende zon en de snelweg gaat maar door. Na ongeveer een uur rijden bereik je de wijnvalleien, een groene verademing na het uitgedroogde landschap dat ons als sinds Davis omringt. Groen, overigens, dankzij sproei-installaties. De rit gaat door, naar een plaatsje met de typerende naam Petulama. De wijnranken op heuveltoppen zijn inmiddels verplaatst voor glooiend niemandsland met koeien en eenzame – moderne – ranches achter elke heuvel, hier en daar een boom. Ook zien we uitgestrekte moerassen, met grote plassen water: we naderen de oceaan. Eerste stop zijn de bossen van Point Reyes, waar we een wandelroute over een heuveltop nemen. Deze bossen zijn permanent mistig, de grote oceaan voert continue nieuwe flarden mist aan. Het regent, het is koud en de bossen zijn donker. Halverwege de tocht worden we opgeschrikt door een gil van Yayoi die voorop is gegaan. Na een scherpe bocht in het pad stond ze oog in oog met een mannetjes edelhert, waarna beiden verschikt snel een andere weg vervolgen. Ik was onder de indruk en hoopte dat ik ook nog een wild hert kon zien: nou… zoveel eekhoorntjes er zijn in Davis – laatst spotte ik er zes naast elkaar op een grasveld op campus -, zoveel herten zijn er in Point Reyes. Ik heb echt wel tientallen hertjes gezien, jong, oud, dichtbij, ver weg, op de weg, in het bos, bij de zee. Super mooi, maar het beste moest nog komen…
Gelukkig stopte het met regenen en nadat we opgewarmd waren in de auto – ik ben niets meer gewend qua kou na Davis – gingen we door naar het hoogtepunt van de reis. Point Reyes is natuurpark op een soort schiereiland, omringt door de oceaan, die langzaam taps toeloopt tot de zee. Het landschap is rauw, het is koud en het waait er altijd, het is rotsachtig, kaal en de grassen zijn bruin. De zee beukt tegen de kliffen, honderd meter diep onder het pad. Het is geen plaats voor mensen, maar het is een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Ik was echt diep onder de indruk. Het is zo onwaarschijnlijk, twee uur weg van Davis. Het is zo mooi omdat het zo in diep contrast staat met alles eromheen.
Er is een weg heen, en een weg terug. De dichtstbijzijnde menselijke beschaving is een uur weg. Er zijn maar weinig toeristen. Aan het eind van de rots, omgeven door diepblauw onheilspellend oceaanwater is een oude vuurtoren. Het zeewater is wild, zelfs ver weg als ik ben zie ik de grote, schuimende golven. Ver weg zie ik kleine, zwarte gestalten boven water komen om weer in de diepte te verdwijnen: misschien zeehonden? Het is onduidelijk en moeilijk te zeggen. Turend over het wilde water zie ik plotseling en duidelijker gestalte, groots en diepzwart. Langzaam en loom verschijnt het aan de oppervlakte om weer te verdwijnen uit het zicht. Dit keer geen twijfel mogelijk: een enorme walvis. Ik was echt zo onder de indruk… wauw… ik kon alleen maar kijken in ongeloof. Nog twee keer verschijnt hij boven water, de laatste keer, magnifiek, zoals je walvissen wilt zien: langzaam onderdompelend met de staart boven water. Echt super, ik moet eigenlijk nog een keer terug puur voor het walvis spotten, dat aanblik alleen al was meer dan de moeite waard.
De laatste bestemming was chimney rock, een uitgestrekte uitstekende klif hoog boven de oceaan niet ver de van de vuurtoren. Daar zagen we een kolonie zeeleeuwen.
Echt super, ik ben nog steeds onder de indruk. Een mooie dag sloten we af met een bezoek aan een Mexicaans ketenrestaurant: wel lekker maar niet echt mijn smaak. Neem een burrito of taco, voeg toe: kaas, extra saus, extra vlees en vet, meer kaas en meer saus. Haha.. veel te veel en dat voor een restaurant dat zich beroemt om het gebruiken van verse ingrediënten (ja… dat is waar, maar of het zo gezond is?). Ik en Maelle (Frans) moesten dan ook erg lachen om Toni (super-Amerikaanse Amerikaan, zo Amerikaans als je maar zijn kan, in het kaliber “I thought they spoke English in the Netherlands” en “Wow.. that’s like totally Amaaazing!”) en zijn eetgewoonten en voorkeuren. Weer een goede dag in Californie :).

Liefs,
Sharon