Kangerlussuaq - vervolg

Inmiddels ben ik al weer thuis gekomen na een lange reis. Tussen Ilulisiat en Amsterdam zaten 3 vluchten (via Kangerlussuaq en Kopenhagen), wat de teller van deze vakantie op maar liefst 10 vliegreizen maakt! Niet echt klimaatbewust ;). Helaas kon ik mijn blog niet bijhouden in Ilulisiat, daarom ben ik van plan het verhaal thuis af te schrijven, in allicht nog een paar blogs. Voordeel hiervan is natuurlijk, dat ik er nu foto’s bij kan plaatsen.

Nadat we waren aangekomen in Kangerlussuaq, het plaatsje dat ik in de vorige blog al uitgebreid beschreven heb, zijn we meteen eten gaan kopen voor de lunch. De supermarkt lag aan de voet van een ‘heuvel’ dus al snel werd het plan gevat om boven op de heuvel te lunchen. Die heuvel bleek echter en stuk steiler en hoger dan gedacht. Er was geen pad (althans, dat dachten we, later bleek dat 500 m verderop wel een normaal pad lag), dus liepen we gewoon ergens omhoog. Jojanneke, de begeleidster met hoogtevrees, had af en toe wat ‘moeilijke momenten’ (‘ik ga écht niet meer verder!’ en ook nog wat sterkere uitdrukkingen die ik hier niet ga vermelden), maar gelukkig kwamen we allemaal boven zonder kleerscheuren of nieuwe fobieën. Feit is dat de eerste lunch in Groenland fantastisch smaakte: boterhammen met pindakaas, chocoladepasta, jam, eiersalade en kaas, allemaal gesmeerd en gesneden met hetzelfde mes. Eenmaal boven aan de heuvel zagen we ook dat we niet voor niets deze helse tocht naar boven hadden gemaakt: het werkelijk prachtige uitzicht maakte alles goed. Grote uitgeslepen gletsjerdalen, kronkelende smeltwaterrivieren, diepblauwe meren en heel in de verte een wit dun randje aan de horizon: de ijskap! We liepen nog een tijdje over de heuvelrug totdat we het pad vonden naar beneden (gelukkig!). Op de terugtocht zagen we ook nog een poolvosje (zelfs ik zag hem en ik ben altijd de laatste die dat soort dingen ziet, dus hij was best dichtbij :p). Eenmaal in het Hostel aangekomen trakteerden we onszelf op bier en appelsap en een warme douche. ’s Avonds gingen we uit eten in ‘het beste restaurant van Kangerlussuaq’ (dat deze titel waarschijnlijk slechts verdiende omdat het ook het enige restaurant was) en stond er muskusos op het menu.

Na een nacht goed slapen (ik had handdoeken over de gordijnrails gehangen, omdat ik niet om 4 uur ’s nachts wilde wakker worden als het licht werd), kregen we een heerlijk ontbijt in de hostel: brood met kaas of jam. Gelukkig lustte ik beiden, wat in ieder geval zorgde voor enige variatie (gasten die al langer in dit hostel verbleven aten zelfs brood met zowel kaas als jam, voor de afwisseling). Mijn eerlijkheid gebiedt me wel te vertellen dat ze wel maar liefst drie verschillende soorten smaken jam hadden: welke jam precies welke smaak moest voorstellen was mij echter niet duidelijk. Na het ontbijt liepen we naar de brug en langs de oever van de rivier. Vervolgens liepen we richting de ijskap langs de weg, waar we rond de lunch zouden worden opgehaald door een ‘4 wheel drive vehicle’: zeg maar monsterstruck met 8 banden van een meter hoog (de banden, niet de truck :p). Zelfs met deze banden en enorme veringen was de tocht nogal een ‘enerverende’ ervaring (hotsend en botsend over het pad). Gelukkig stopten we af en toe, zodat we onderweg toch nog mooie foto’s konden maken van de ijskap, een waterval, een meer en nog meer ijskap. Heel gaaf! Maar het hoogepunt was natuurlijk wel staan op de ijskap zelf. Om daar te komen moest je eerst nog over een stuk ‘morene’ lopen, afzettingen aan het einde van de gletsjer die bestaan uit 80% ijs en 20% grind (al lijkt het alsof het eerder andersom is), voordat we daadwerkelijk voet zetten op de ijskap: al aan de rand bevonden we ons op 100 meter aan ijs! Tot aan de horizon zie je niets anders dan een enorme uitgestrekte witte vlakte, blinkend in het zonlicht. Iedereen is natuurlijk vereeuwigd op deze plek en ook heb ik nog ijs geproefd (van minstens 20.000 jaar oud). Op de ijskap liepen allemaal kleine geultjes met daarin smeltwater: deze geultjes worden steeds dieper en niet breder. Als namelijk het ijs in die geultjes smelt, blijft het zand dat in dat ijs zat achter en slaat het neer op de bodem van zo’n geultje. De bodem van geultjes wordt dus zodoende zwart en zwart absobeert warmte, waardoor het ijs daar verder smelt. Het ijs smelt zodoende maar op enkele plekken. Bovendien is het erg koud bovenop de ijskap (veel kouder dan landinwaarts), omdat ijs geen enkele warmte vasthoudt (het weerkaatst het meeste zonlicht) en bovendien waait er een koude ‘poolwind’ vanaf de ijskap landinwaarts (de ijskap koelt de lucht af en koude lucht zoekt het laagste punt op: dus vanaf de gletsjers naar beneden richting zee). We zagen de ijskap smelten, maar geen paniek: zo gek is dat niet in de zomer. Elke zomer smelt een deel af, dat in de winter weer erbij sneeuwt. Probleem van de laatste jaren is echter dat er meer afsmelt, dan bijsneeuwt. Toch hoeven we ons voorlopig geen zorgen te maken: mocht de ijskap van Groenland inderdaad blijven afsmelten, zal het zeker 30.000 jaar duren voordat al het ijs verdwenen is.
Aan het eind van de dag reden we met de truck naar een picknickplaats met uitzicht op de ijskap, waar we gingen barbequen. We konden kiezen uit drie soorten vlees: worstjes, muskusossenvlees of een luguber ogend stuk vlees dat de Deense bestuurder omschreef als ‘bèh!’. Ik hield het maar bij de worstjes :p

De laatste dag in Kangerlussuaq moesten we al vroeg opstaan om ons klaar te maken voor de hike die op het programma stond. De vorige dag hadden de begeleiders al geïnformeerd over de haalbaarheid van de tocht (Bernd informeerde of de heenweg gehaald kon worden in 2,5 uur, waarop een ‘local’ hem uitlachte: ‘maybe if you run two and a half hour’). Gelukkig hadden we wederom prachtig weer (ik had mijn t-shirt met korte mouwen niet voor niets meegenomen, uit de wind, hard doorlopend, kon ik zelfs zonder trui af :p) en iedereen zat nog met zijn hoofd in de wolken na het zien van de ijskap, dus vol moed vertrokken we. Onderweg kwamen we langs prachtig blauwe meren en overal zagen we de nationale bloem van Groenland (een paarsig bloemetje, dat een beetje lijkt op een sneeuwklokje) en de ‘artic cotton flower’, een soort harige paardebloem :p. Ook zijn we muskusossen in levende lijve tegengekomen (weer eens iets anders dan op je bord) en rond lunchtijd kwamen we aan op de plek waar je ‘granaten’ kan vinden. Geen echte granaten, maar kleine ronde rode steentjes, die ontstaan onder de zelfde druk en temperatuur als goud en diamant onstaan. De aanwezigheid van deze steentjes, kan dus duiden op de aanwezigheid van goud en diamant. De goudkoorts beving al snel veel mensen en natuurlijk heb ik wat granaatjes meegenomen en ook een steen met een verdacht gouden glans ;).
De terugweg liep langs het meer. Daar zagen we nog een poolvos (die in de zomer een bruine vacht heeft en in de winter een witte) en hebben we ‘vis gevangen’ (die vissen hadden dan wel nog nooit mensen gezien, dan wel waren ze heel erg verveeld, dan wel suicidaal, want ze kwamen allemaal kijken en je kon ze zo met twee vingers uit het water plukken (en als je je flesje vulde met water, wilden ze er allemaal in). De terugweg leek wel een eeuwigheid te duren, omdat je het eindpunt al wel kon zien, maar het niet dichterbij leek te komen :p (in Nederland zijn we waarschijnlijk niet gewend aan zulke vergezichten). Even overwogen we dan ook terug te zwemmen (in ieder geval minder vermoeiend dan lopen), maar uiteindelijk waren we wel super trots dat we het allemaal gehaald hadden (applausje!). De beloning voor deze prestatie was echter karig: die avond aten we rendierstoofpot met aardappelpuree en rode bietjes, maar rendier zal nooit mijn favoriete voedsel worden (het vlees wat heel vet). Gelukkig was de chips en het bier later die avond wel heerlijk ;).

Die dag was alweer onze laatste dag in het kleine plaatsje Kangerlussuaq, de volgende ochtend zouden we naar de grote stad Ilulisiat vliegen (met maar liefst 4500 inwoners en 6700 sledehonden!), waar ik de volgende keer over zal vertellen. Dan vertel ik onder andere hoe walvisvlees smaakt, wat je het beste kan doen als een ijsberg afbrokkelt en wat Groenlanders zoal doen om de winter (3 maanden geen zonlicht!) door te komen.

Groetjes,
Sharon