Kunming, Yangshuo, Canton en thuiskomst

Hoi iedereen,
ik hoorde dat ik een aantal mensen de stuipen op het lijf had gejaagd door vijf dagen niets van me te laten horen: zelfs de China daily is door enkelen uitgeplozen om na te zoeken of toevallig toch echt niet een Nederlands meisje van 18 iets was overkomen. Het gebrek aan recente berichtgeving van mijn kant kende echter andere oorzaken: ik had het gewoon veel te druk!

Na Dalí zijn we op de bus gestapt naar Kunming. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij het stenen woud: een park vol grijze grillige rotsformaties tot ongeveer 20 meter hoog. Daar hebben we de 'narrow and steep route' genomen: een smal paadje tussen overhangende rotsen en hoge rotswanden hoor, dat duidelijk niet berekend was op mensen langer dan 1.70 m of op dikke Amerikanen (met smal bedoelen ze inderdaad smal). In Kunming hebben we overnacht om de volgende dag het vliegtuig te nemen naar Guilin. Als Nederlanders hadden we al volop koekjes, broodjes en fruit ingeslagen, toen we op het vliegveld hoorden dat het verboden was eten mee te nemen op het vliegveld (?). Voor het inchecken hebben we dus alles op een stoepje op gegeten. Ook kwam iemand er achter dat hij een mes in zijn handbagage had zitten en samen met het eten dat we over hadden, hebben we dit weggegeven aan een Chinees. Eerst keek die Chinees wat raar toen een Nederlander hem een mes voorhield, maar uiteindelijk was hij helemaal gelukkig met een pak koekjes, 4 bakken noodle soep en een zakmes. Ook had een jongen sterke magneten bij (ook verboden) en die heeft hij aan het zoontje van de groenteboer (die rondreed met een kar vol groente) gegeven. Even vreesden we dat de man ons een aubergine of courgette als dank zou willen geven, zo blij waren ze, maar dat viel gelukkig mee.

's Avonds kwamen we aan in Guilin, vanwaar we de bus namen naar Yangshuo. Vanuit de bus kon je heel goed het karstgebergte zien liggen. Super indrukwekkend om te zien, drie rijen bergen achter elkaar, overlopend in verschillende grijstinten, verlicht door de volle maan. Prachtig. Ik had me sowieso al erg verheugd om het karstgebergte en het was voor mij ook één van de hoogtepunten van de reis. De eerste dag in Yangshuo hebben we een fietstocht gemaakt van 40 minuten, waar we 2 uur over deden (?). Bij de fietsverhuur hadden we maar 2 verschillende fietsen: type elegante damesfiets of type mountainbike, beiden maat Chinees (lees: te klein). Ik koos maar voor de damesfiets, met achterop een vierkant mandje voor mijn 'eend' (we hadden al Chinezen zien fietsen die in een zelfde soort mandje een eendje vervoerden). Het fietsen was erg leuk, omdat je op de fiets toch meer ziet dan vanuit de bus. We fietsten tussen de bergen door, langs allerlei akkertjes en moestuintjes en daarna gingen we om bamboevlotten de rivier bevaren. Dat klinkt spectactulairder dan het is, want op de vlotten waren een soort ligstoeltjes en een parasol gemonteerd voor de toeristen. Er waren zelfs winkel-vlotten op het water, waar sommige mensen verplicht bier moesten kopen voor hun roeier (eerder ging hij niet verder :p). Op zich was het wel leuk, maar het toeristische lag er zo dik boven op, dat je je toch wel een beetje oncomfortabel voelt in je comfortabele ligstoel. Op één of andere manier kreeg Cor, die met zijn videocamera zoveel mogelijk zingende Chinezen wilde opnemen, het weer voor elkaar dat zijn roeier ging zingen, wat hij ook nog eens heel goed kon: hij heeft wel drie keer achter elkaar hetzelfde liedje gezongen, toen hij merkte dat we het leuk vonden :p.
Vervolgens zijn we midden op de dag, toen alle Chinezen zich binnen verscholen hadden, doorgefietst naar de Moon hill. Zo'n damesfiets fietst weliswaar lekker, maar heuvel op, heuvel af zonder versnellingen fietst toch niet zo handig. Bedenkend dat we ook nog 7 km terug moesten fietsen, heb ik de Moon hill dan ook maar gelaten voor wat hij was (en met mij meerderden) en ben ik lekker op het terras gaan zitten. De helft van diegenen die de toch naar boven toch hadden gewaagd, redden het maar tot halverwege de berg, uitgeput door hitte, uitdroging en muggen. De andere helft klimde helemaal naar boven, achterna gezeten door één oud vrouwtje met draagbare koeltas per persoon die gedurende de hele weg probeerde haar koopwaar te slijten (water?? beer? a coke? ). Het lijkt me ook vrij demotiverend, als een vrouwtje van 65 met een zware koeltas om haar nek met gemak 4 keer per dag naar boven klimt, terwijl jij al zwetend en puffend, muggen wegslaand, je een weg naar boven probeert de banen. Dit doet toch wel af aan je prestatie.

's Avonds hebben we een boottocht over de Li-rivier gemaakt en konden we zodoende nog een blik werpen op het karstgebergte voordat de nacht inviel. In de schemer hebben we het land weer aangedaan om wat te gaan eten (Chinees) en toen de nacht was ingevallen hebben we onze boot weer opgezocht. Dit keer moesten we, alsof waren we bootvluchtelingen, met zijn alle op het dak van de boot gaan zitten (wat me erg deed denken aan een scene uit Zwartboek). We zagen zo goed als niets (ook verblind door de flitslichten van groepsleden die foto's van elkaar aan het maken waren), behalve een lichtje in de verte. Dat lichtje bleek de felle lamp te zijn op een klein aalscholvers-vissers-bootje. De vogels zwemden de hele tijd in de buurt van de lamp, omdat onder het licht de meeste vissen zaten. Als ze ongeveer 5 visjes in hun keel hadden, pakte de visser de vogel met een stok en schudde de vissen uit zijn keel.

De laatste dag in Yangshuo zijn we naar de rijstterassen van Longsheng geweest. Dit was eigenlijk de enige dag van de hele vakantie dat het de hele dag geregend heeft, maar deze dag viel dan ook, naar mijn idee, de regen van een hele maand naar beneden. De Longsheng terassen lagen boven op een berg, dus we moesten met de bus helemaal naar boven. Een paraplu helpt niet bij zulke regen, dus mijn plan was de rijstterassen te laten voor wat ze waren zolang het regende en lekker droog in het restaurant te gaan zitten. Dit plan liep echter in het water: het restaurant stond boven op de berg, dus we moesten nog een kwartier door de regen omhoog lopen. Eerst liep ik nog voorzichtig, omdat ik mijn schoenen van binnen droog wilden houden, maar toen het pad veranderd was in een waterval, heb ik mijn pogingen maar gestaakt. Ik had het idee dat het water zelfs door mijn schoenen heen stroomde en mijn paraplu was meer een symbool was protest tegen de regen, dan een nuttig instrument bij dit weer. Uiteindelijk was mijn enige doel nog om dan in ieder geval mijn fototoestel droog te houden, wat gelukkig ook gelukt is. Eenmaal boven aan de berg was ik voor het eerst van de vakantie nogal chagerijnig (terecht, als je het mij vraagt). Maar het restaurant was gelukkig heel gezellig en je kon er lekker eten en wonder boven wonder werd het zelfs nog droog buiten. Uiteindelijk konden we zelfs nog iets zien van de rijstterassen. Op de berg woonden ook mensen van de Yao-minderheid, waarvan de vrouwen ontzettend lang haar hadden, dat ze hebben opgerold tot een soort tulband op hun hoofd. We hebben zelfs twee vrouwen zo gek gekregen hun haren voor ons los te doen.

Daarna hebben we de nachttrein genomen naar Guangzhou, beter bekend als Canton. Het is de duurste stad van China en het kent ook nauwe connecties met Hong Kong (mede daarom is het nu het financieel centrum van China). Toeristen hebben eigenlijk niets te zoeken in Canton: behalve hoogbouw is er vrij weinig te zien. Met een groepje hebben we de taxi genomen naar de QingPing-markt, waar ze gedroogde slangen, levende schorpioenen en ander ongedierte verkochten.

Inmiddels ben ik weer terug in Nederland. Kon ik na de heenreis goed slapen en had ik minder honger, nu is het precies omgedraaid (ik eet heel veel en ben 's ochtends al rond een uur of 6 wakker). Gelukkig voel ik me verder niet heel erg moe. Maar ik ben dan ook nog op doorreis: vanmiddag stap ik weer op het vliegtuig naar Bergamo, Milaan, om nog een weekje in Italië bij te komen. Het was trouwens een hele verrassing dat op Schiphol mijn moeder achter een paal vandaan sprong: ze was speciaal voor een paar dagen uit Italië overgevlogen om mij op te halen.

Ik vind het heel vreemd om weer in Nederland terug te zijn. Toen ik voor het eerst weer in mijn eigen bed lag, voelde het heel raar, van die dikke dekens en zo'n zacht matras. Het is raar dat alles hier in Dongen eigenlijk hetzelfde is gebleven, terwijl alles in China zo anders was. Als ik mijn tanden poets voelt het nog altijd onnatuurlijk dat ik gewoon water uit de kraan kan gebruiken en ik denk dat mijn eetlust mede bevorderd wordt door het Nederlandse eten (normaal brood, gebakken aardappeltjes en zelfs sla, die 3 weken taboe was, omdat het gewassen zou kunnen zijn met kraanwater). Gelukkig is het in Nederland net zo bloed-heet als in China was, dus dat is in ieder geval 'niets nieuws onder de zon'.

Ik weet in ieder geval dat de reis in China voor mij dingen veranderd heeft en ik ben erg blij dat ik zo'n mooie ervaring voortaan met mij mee kan dragen. Nu moet ik alles nog even laten bezinken, want ik geloof niet dat ik ooit in drie weken zo veel heb gezien en ervaren. Al heb ik ook hier niet zoveel tijd voor: voordat ik het weet zit ik alweer in Groenland.

Liefs,
Sharon

ps.. Petra: de gelukpoppetjes hebben toch hun werk gedaan.